Γενικού Διευθυντή Εκπαιδευτηρίων Γείτονα
Βρίσκομαι στο Σοφικό Κορινθίας, Σάββατο 15.12.2018, με παιδιά Β’, Γ’, Δ’, Ε’, Στ’ Δημοτικού και Α’ Γυμνασίου. Μετά το μεσημεριανό γεύμα πήρα την πρωτοβουλία και με μια δυνατή αλλά μελωδική φωνή προσκάλεσα όσα παιδιά ήθελαν να έρθουν κοντά μου για να τους πω το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων. Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι προσήλθαν όλα τα παιδιά. Αρχίζοντας το παραμύθι μου απόλυτη σιγή απλώθηκε. Δεν είμαι παραμυθάς. Δάσκαλος είμαι όμως κάτι τα συνάρπασε και τα συγκίνησε. Το έβλεπα στα μάτια τους. Η ευχαρίστηση αντανακλούσε στο χαμόγελό τους. Ακολούθησαν ερωτήσεις μεστές, ανθρώπινες, συγκινητικές. Αλήθεια με ποιο video game θα ένιωθαν έτσι οι μαθητές μου και θα είχαν την ευκαιρία να υποβάλλουν μεστές ερωτήσεις; Έτσι πήρα το θάρρος να γράψω για τον πόλεμο μεταξύ του ζωντανού παραμυθιού και του παραμυθιού από το video game.