 | «Ο Σύλλογος των φίλων του Μουσείου Γλυπτών ‘’Θεόδωροs Παπαγιάννηs’’, σας καλοσωρίζει στη σημερινή εκδήλωση και σας εύχεται το 2018 να είναι έτος πνευματικής δημιουργίας, εσωτερικής γαλήνης και οικονομικής ανάπτυξης». Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε τη νέα χρονιά ο Ελευθέριος Γείτονας, γενικός Διευθυντής των Εκπαιδευτηρίων Γείτονα, κατά την ομιλία του στο Ελληνικό Ιωαννίνων. |
Όλα τα γλυπτά αποπνέουν (εκπέμπουν) την ομορφιά της απλότητας και της αθωότητας και επικυρώνουν την πνευματική απορία της γεννήσεώς των από τη φωτιά της μισαλλοδοξίας, της απερισκεψίας και της μεγάλης πρόκλησης να εγκατασταθεί η βία και η σιωπή σαν κανόνας ζωής, σ’ έναν κόσμο που διψά για ηρεμία και ειρήνη, συνθήκες που αναδεικνύουν τον πολιτισμό και την ανάπτυξη.
Παράλληλα η ευθυτενής στάση εκφράζει την αποφασιστικότητα του συνόλου των ελλήνων πολιτών να αποτρέψουν κάθε κίνηση βίαιης και καταστροφικής ορμής στο κοινωνικό και πολιτιστικό πεδίο.
Τα γλυπτά έχουν ψυχή, γιατί ο ίδιος ο Παπαγιάννης ενεφύσησε σ’ αυτά πνοήν ζωής και δυναμική σεβασμού όχι μόνο στα έργα ευεργεσίας, αλλά και σε όλα τα δημιουργήματα της ανθρώπινης ιδιοφυΐας, η οποία ξέρει όχι μόνο να δημιουργεί, αλλά και να προστατεύει και να σέβεται τα δημιουργήματά της.
Η μνημειακή δυναμική των Παπαγιάννειων γλυπτών ενδυναμώνει τη μνήμη μας, τη χρωματίζει και τη μεταπλάθει σε χρόνο της ύπαρξής μας.
Η θεώρησή τους επιβάλλεται στο είναι μας μ’ έναν τρόπο φιλικό και προσιτό. Έτσι η πίστη μας στα ιδανικά της φυλής μας φανερώνεται ως βάτος «φλεγομένη και μη καιομένη».
Σε εποχές ανατροπών, άκρας αμφισβήτησης και άρνησης αξιών και παραδόσεων τα γλυπτά αυτά ορθοτομούν τον λόγο της ελληνικής αληθείας και αντιστέκονται στη βούληση των δήθεν επαναστατών που κυοφόρησαν τον δράκο της καταστροφικής πυρπόλησης του Πολυτεχνείου το 1991 και το 1995.
Η πυρπόληση αυτή εφόρτισε τη δημιουργικότητα του μεγάλου μας γλύπτη ο οποίος απεικόνισε τον πόνο των θλιβομένων με μια σπάνια εκφραστικότητα, η οποία υπαγορεύει στον καθένα μας το αξίωμα, ότι η καταστροφική μανία δεν είναι η αναγωγική κλίμακα που μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό, αλλά είναι ο δρόμος που μας βυθίζει στα βούρκο της ευτέλειας και του αφανισμού.
Ο στοχασμός μου κάθε φορά που βρίσκομαι προσκυνητής στο ιερό του Παπαγιάννη βαθαίνει όλο και πιο πολύ και με κάνει να βλέπω ατελείωτες σειρές παιδιών με τους δασκάλους του να συζητούν για το τι βλέπουν, τι νοιώθουν, τι προτείνουν για να μη ζήσει η χώρα μας άλλη φορά τόσο προσβλητικές συμπεριφορές από τις νέες γενιές που καλούνται να ανορθώσουν το κύρος της χώρας μας.
Ιδιαίτερα θα πρότεινα στο Υπουργείο Πολιτισμού να χρηματοδοτήσει τις επισκέψεις παιδιών στο Μουσείο Παπαγιάννη στο Ελληνικό και τα παιδιά αυτά να τύχουν της μεγάλης ευλογίας να ξεναγηθούν από τον ίδιο το δημιουργό. Οι επισκέψεις με μια καλή προετοιμασία και ζωντανή ξενάγηση θα όπλιζαν τα παιδιά με δεξιότητες τέτοιες που να μπορούν να αξιολογήσουν τα γεγονότα εγκάρσια και όχι γραμμικά.
Έναν δημιουργό ο οποίος είχε τη μεγάλη έμπνευση να δημιουργήσει και τα Συμπόσια Γλυπτικής και να εντάξει έργα επιφανών γλυπτών μέσα στο ευρύτερο φυσικό περιβάλλον του Ελληνικού. Τα γλυπτά των Συμποσίων αυτών αποτελούν την καθημερινή, αθόρυβη, σεμνή και εξαιρετικά αποτελεσματική φρουρά των θεσπέσιων και ουρανοδρόμων γλυπτών του Μουσείου που στεγάζεται στο Δημοτικό Σχολείο που έμαθε τα πρώτα γράμματα ο Θεόδωρος Παπαγιάννης.
Και κλείνω με μια ακόμη πρόταση. Τι θα έλεγε το Υπουργείο Πολιτισμού να εντοπίσουμε τις πόλεις εκείνες που ο απόδημος Ελληνισμός θάλλει και να διοργανώσουμε έκθεση των γλυπτών Παπαγιάννη μαζί με έκθεση διακεκριμένων προϊόντων της Ηπείρου;
Και τα γλυπτά αυτά στην πόλη που θα γίνει η έκθεση θα μπορούσαν να αποτελέσουν και το μοναδικό σκηνικό για τις ΙΚΕΤΙΔΕΣ του Αισχύλου, που θα έπαιζαν παιδιά που θα συμμετείχαν στους Μ.Α.Α.ΘΕ (Μαθητικοί Αγώνες Αρχαίου Θεάτρου) και θα είχαν αναδειχθεί νικητές και τροπαιούχοι;
Και προτείνω τα γλυπτά να αποτελούν το σκηνικό για τις ΙΚΕΤΙΔΕΣ, διότι διαλέγονται με τον άνθρωπο που προσπαθεί να διεισδύσει στην αφετηρία της ύπαρξής τους και δημιουργείται μια πνευματική συνοχή μεταξύ τους, ένας ειρμός και μια μουσική μελωδία μεταξύ θρήνου και θριάμβου. Θρήνος για την αναίτια καταστροφή και θρίαμβος που αναγεννήθηκαν εκ της τέφρας.
Πιστεύω πως μια τέτοια διοργάνωση θα στεφάνωνε με τον στέφανον της δοξαστικής προσδοκίας τον ελληνολάτρη ηπειρώτη δημιουργό Θεόδωρο Παπαγιάννη".
Παράλληλα η ευθυτενής στάση εκφράζει την αποφασιστικότητα του συνόλου των ελλήνων πολιτών να αποτρέψουν κάθε κίνηση βίαιης και καταστροφικής ορμής στο κοινωνικό και πολιτιστικό πεδίο.
Τα γλυπτά έχουν ψυχή, γιατί ο ίδιος ο Παπαγιάννης ενεφύσησε σ’ αυτά πνοήν ζωής και δυναμική σεβασμού όχι μόνο στα έργα ευεργεσίας, αλλά και σε όλα τα δημιουργήματα της ανθρώπινης ιδιοφυΐας, η οποία ξέρει όχι μόνο να δημιουργεί, αλλά και να προστατεύει και να σέβεται τα δημιουργήματά της.
Η μνημειακή δυναμική των Παπαγιάννειων γλυπτών ενδυναμώνει τη μνήμη μας, τη χρωματίζει και τη μεταπλάθει σε χρόνο της ύπαρξής μας.
Η θεώρησή τους επιβάλλεται στο είναι μας μ’ έναν τρόπο φιλικό και προσιτό. Έτσι η πίστη μας στα ιδανικά της φυλής μας φανερώνεται ως βάτος «φλεγομένη και μη καιομένη».
Σε εποχές ανατροπών, άκρας αμφισβήτησης και άρνησης αξιών και παραδόσεων τα γλυπτά αυτά ορθοτομούν τον λόγο της ελληνικής αληθείας και αντιστέκονται στη βούληση των δήθεν επαναστατών που κυοφόρησαν τον δράκο της καταστροφικής πυρπόλησης του Πολυτεχνείου το 1991 και το 1995.
Η πυρπόληση αυτή εφόρτισε τη δημιουργικότητα του μεγάλου μας γλύπτη ο οποίος απεικόνισε τον πόνο των θλιβομένων με μια σπάνια εκφραστικότητα, η οποία υπαγορεύει στον καθένα μας το αξίωμα, ότι η καταστροφική μανία δεν είναι η αναγωγική κλίμακα που μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό, αλλά είναι ο δρόμος που μας βυθίζει στα βούρκο της ευτέλειας και του αφανισμού.
Ο στοχασμός μου κάθε φορά που βρίσκομαι προσκυνητής στο ιερό του Παπαγιάννη βαθαίνει όλο και πιο πολύ και με κάνει να βλέπω ατελείωτες σειρές παιδιών με τους δασκάλους του να συζητούν για το τι βλέπουν, τι νοιώθουν, τι προτείνουν για να μη ζήσει η χώρα μας άλλη φορά τόσο προσβλητικές συμπεριφορές από τις νέες γενιές που καλούνται να ανορθώσουν το κύρος της χώρας μας.
Ιδιαίτερα θα πρότεινα στο Υπουργείο Πολιτισμού να χρηματοδοτήσει τις επισκέψεις παιδιών στο Μουσείο Παπαγιάννη στο Ελληνικό και τα παιδιά αυτά να τύχουν της μεγάλης ευλογίας να ξεναγηθούν από τον ίδιο το δημιουργό. Οι επισκέψεις με μια καλή προετοιμασία και ζωντανή ξενάγηση θα όπλιζαν τα παιδιά με δεξιότητες τέτοιες που να μπορούν να αξιολογήσουν τα γεγονότα εγκάρσια και όχι γραμμικά.
Έναν δημιουργό ο οποίος είχε τη μεγάλη έμπνευση να δημιουργήσει και τα Συμπόσια Γλυπτικής και να εντάξει έργα επιφανών γλυπτών μέσα στο ευρύτερο φυσικό περιβάλλον του Ελληνικού. Τα γλυπτά των Συμποσίων αυτών αποτελούν την καθημερινή, αθόρυβη, σεμνή και εξαιρετικά αποτελεσματική φρουρά των θεσπέσιων και ουρανοδρόμων γλυπτών του Μουσείου που στεγάζεται στο Δημοτικό Σχολείο που έμαθε τα πρώτα γράμματα ο Θεόδωρος Παπαγιάννης.
Και κλείνω με μια ακόμη πρόταση. Τι θα έλεγε το Υπουργείο Πολιτισμού να εντοπίσουμε τις πόλεις εκείνες που ο απόδημος Ελληνισμός θάλλει και να διοργανώσουμε έκθεση των γλυπτών Παπαγιάννη μαζί με έκθεση διακεκριμένων προϊόντων της Ηπείρου;
Και τα γλυπτά αυτά στην πόλη που θα γίνει η έκθεση θα μπορούσαν να αποτελέσουν και το μοναδικό σκηνικό για τις ΙΚΕΤΙΔΕΣ του Αισχύλου, που θα έπαιζαν παιδιά που θα συμμετείχαν στους Μ.Α.Α.ΘΕ (Μαθητικοί Αγώνες Αρχαίου Θεάτρου) και θα είχαν αναδειχθεί νικητές και τροπαιούχοι;
Και προτείνω τα γλυπτά να αποτελούν το σκηνικό για τις ΙΚΕΤΙΔΕΣ, διότι διαλέγονται με τον άνθρωπο που προσπαθεί να διεισδύσει στην αφετηρία της ύπαρξής τους και δημιουργείται μια πνευματική συνοχή μεταξύ τους, ένας ειρμός και μια μουσική μελωδία μεταξύ θρήνου και θριάμβου. Θρήνος για την αναίτια καταστροφή και θρίαμβος που αναγεννήθηκαν εκ της τέφρας.
Πιστεύω πως μια τέτοια διοργάνωση θα στεφάνωνε με τον στέφανον της δοξαστικής προσδοκίας τον ελληνολάτρη ηπειρώτη δημιουργό Θεόδωρο Παπαγιάννη".
RSS Feed
