Οδοιπορικό στην χειμαζόμενη Ουκρανία μέσα απο τον φακό του αποφοίτου μας Σπύρου Χούντα, επαγγελματία φωτογράφου που απαθανάτισε τη φρίκη του πολέμου λίγο μετά τη ρωσική εισβολή. Το ταξίδι αυτό του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά το δράμα των κατοίκων της Ουκρανίας και να καταγράψει με τον φακό του πρόσωπα και εικόνες, συγκροτώντας ένα εντυπωσιακό φωτογραφικό οδοιπορικό. Για την εμπειρία του αυτή αλλά και για την αξία του εθελοντισμού και της ενσυναίσθησης μίλησε σε μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου. Την εκδήλωση άνοιξε ο υποδιευθυντής του Λυκείου, κ. Δημήτρης Αγγελής, ο οποίος διάβασε το συγκινητικό κείμενο του Ουκρανού ποιητή Ιλύα Καμίνσκι, με τίτλο «Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει, να γράψει για τον πόλεμο;», που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Φρέαρ". Τον συντονισμό της συζήτησης είχε ο κ. Παναγιώτης Μανιώτης, ακαδημαϊκός υπεύθυνος διδασκαλίας των Ελληνικών.
Πώς να ορίσεις τη φρίκη ενός πολέμου όταν ζεις μακριά από αυτόν; Ίσως μπορείς μόνο να την ακούσεις στο παράπονο "Δεν ξέρω πού θα πεθάνω" μιας ξεριζωμένης γιαγιάς, ίσως χρειάζεται μόνο να σιωπήσεις για να τη νιώσεις, όπως λέει ο Καμίνσκι: "Ζώντας πολλές εκατοντάδες μίλια μακριά από την Ουκρανία, μακριά από αυτόν τον πόλεμο, στο ευκατάστατο αμερικάνικο περιβάλλον μου, τι δικαίωμα έχω για να γράφω γι’ αυτόν τον πόλεμο; – και παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω σχετικά: δεν μπορώ να σταματήσω να συλλογίζομαι τα λόγια ποιητών της χώρας μου στα αγγλικά, αυτή τη γλώσσα που δεν μιλούν. Γιατί αυτή η εμμονή; Ανάμεσα στις προτάσεις υπάρχει η σιωπή την οποία δεν ελέγχω. Παρ’ όλο που είναι μια διαφορετική γλώσσα, η σιωπή ανάμεσα στις προτάσεις είναι η ίδια: είναι ο χώρος μέσα στον οποίο βλέπω μια οικογένεια να στριμώχνεται δίπλα στην κάσα της πόρτας στις 4 τα ξημερώματα, συζητώντας αν πρέπει ή όχι ν’ ανοίξουν την πόρτα σ’ έναν άγνωστο που φοράει μόνο το παντελόνι της πιτζάμας του, που φωνάζει πίσω από την πόρτα".
RSS Feed
