Είμαι η Ελένη Πριοβόλου, γεννημένη στο Αγγελόκαστρο Αιτωλίας. Θρεμμένη με τους μύθους και τα παραμύθια της γενέθλιας γης, τα πολυφωνικά άσματα της δημοτικής μουσικής, των μοιρολογιών και της Βυζαντινής υμνωδίας. Από σπόντα βρέθηκα να σπουδάζω πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο και τελικά μου άρεσε, αν και τώρα θαρρώ πως καμία επιστήμη δεν ταίριαζε στην ουτοπιστική μου ιδιοσυγκρασία. Βρήκα από πολύ νωρίς καταφύγιο στις λέξεις. Εκεί ξεσπούσα τους φόβους μου, τις αναζητήσεις, τα οράματά μου. Αυτές με προστάτεψαν από την πεζή καθημερινότητα.. Έτσι κυλούν τα χρόνια, γράφοντας παραμύθια και όνειρα για μικρούς και μεγάλους.
Όσο για τα βιβλία της; Όλοι και όλες έχουμε διαβάσει κάποιο από τα παρακάτω:
Η κάμπια η Μαριγώ που έκοψε το -γώ, Ο δρόμος του μπλε φεγγαριού, Φωνές στο νερό, Ο Παλιάτσος και η Ανεμώνη, Μαζί, Ο Τρυφεράκανθος, Οι φύλακες των αστεριών, Καπετάν Ζωή, Το σύνθημα, Τα χάρτινα πουλιά, Τσόκο Μπλοκ, Η φλογέρα του βοσκού, Ένα χελωνάκι χωρίς καβούκι, Βικτόρια - Το κορίτσι που πετάει στα σύννεφα, Σκιούπι - Όνομα για καθωσπρέπει κλόουν, Το κόκκινο πουλί που το λέγαν φλόγα, Ο Παντουπαρών, Το άλογο που το λέγαν Έκτορα, Ο θείος Ορέστης, Ο μάγος Μπλου, Σαν όνειρο και σαν παραμύθι, Δάφνη και Λεονάρδο, Ένας γελωτοποιός για κλάματα.
Να σημειώσουμε πως η κ. Ελένη Πριοβόλου, η οποία έχει γράψει είκοσι ένα βιβλία για παιδιά και εφήβους, επτά μυθιστορήματα για μεγάλους, μία νουβέλα και ένα βιβλίο με ιστορίες. Το μυθιστόρημά της για ενήλικες, "Όπως ήθελα να ζήσω" (Καστανιώτης, 2009) τιμήθηκε το 2010 με το "Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ". Επίσης έχει αποσπάσει το Βραβείο για Μεγάλα Παιδιά του περιοδικού "Διαβάζω" για το βιβλίο της "Το σύνθημα" (2009).
Η κ. Πριοβόλου επίσης μας είπε: «Τα Χριστούγεννα είναι η ενσάρκωση της αγάπης και της καλοσύνης. Της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού. Είναι το φως από το αστέρι το λαμπρό που δείχνει το δρόμο για την ατομική και συλλογική ολοκλήρωση. Είναι το θαύμα που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν ολόκληρο τον πλανήτη σε πολιορκία και σε συνθήκες ενός ακήρυχτου πολέμου.
Για τις νέες γενιές, αλλά και για εμάς τους παλιότερους που ζήσαμε μια μακριά ειρηνική περίοδο, οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες. Όμως, αναλογίζομαι τους γονείς και τους παππούδες μας που έζησαν μέσα στην τραγικότητα του πολέμου με πραγματικά πυρά αλλά και την τρομακτική πίνα μέσα στην Γερμανική Κατοχή. Θα περάσει το κακό με τα όπλα της επιστήμης και τη δική μας δύναμη. Και θα βγούμε πιο ώριμοι και κυρίως πιο κοντά στην αυτογνωσία. Εύχομαι να έχουμε εγκαταλείψει πίσω τον εγωκεντρικό μας εαυτό και την ατομιστική συμπεριφορά και να αφήσουμε τα μάτια και την καρδιά να βλέπουν γύρω τους ανθρώπους που στερούνται και τα στοιχειώδη προς επιβίωση. Εύχομαι ολόψυχα χρόνια πολλά. Ο νέος χρόνος να φέρει την αλλαγή που όλοι εναγωνίως περιμένουμε».