Τα Χριστούγεννα της Ορτανσίας απο την Χριστίνα Φραγκεσκάκη

​«Ορτανσία, έχω νέα…» λέει στη γάτα που ξέρει να φυλάει τα μυστικά. «Της χαμογέλασα και μετά, μετά μου χαμογέλασε και αυτή». Η Ορτανσία σηκώνεται ζωηρή και χώνεται στην αγκαλιά της κυρίας Αριάδνης και ακούει τους χτύπους της καρδιάς της, δυνατούς, απόψε, εορταστικούς. Και την επομένη, ανήμερα Χριστούγεννα, χτυπά η πόρτα. Είναι η Φερστέ και φέρνει γλυκό ψωμί, μυρωδάτο. «Το έφτιαξε η μαμά μου. Φέραμε τους σπόρους από το Αφγανιστάν». Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να γράφεται μια ιστορία αγάπης που ταξιδεύει την κυρία Αριάδνη ψηλά, στα ουράνια, και γεμίζει ελπίδα και ζεστασιά τους πρόσφυγες του υπογείου που μήνες περιμένουν να τους δοθεί άσυλο, κρυμμένοι πίσω από τον ήλιο, μακριά απ’ τους ανθρώπους τους, τα σπίτια, τον ουρανό τους, ζώντας μόνο με τις μνήμες που δε χάνονται παρά θεριεύουν, και με το σπάνιο λουλούδι που μεγαλώνει στη σκοτεινιά και την ανέχεια, το κοριτσάκι τους, τη Φερστέ, που όταν χαμογελά λαμποκοπούν τόποι ψυχής. Και που κι αυτή έχει ένα μυστικό αλλά το αποκαλύπτει μονάχα στην Ορτανσία. Διότι, όπως ξέρουμε, η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά.

Απόσπασμα απο το βιβλίο της  με τον ωραίο τίτλο "Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά", διάβασε για τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ε΄Δημοτικού του σχολείου μας, η Χριστίνα Φραγκεσκάκη. Η βραβευμένη συγγραφέας μας, μας μίλησε για τα παιδικά της Χριστούγεννα στη Ρόδο και τη Νίσυρο, για τα έθιμα του τόπου της, για την αγάπη της για τα βιβλία και την αφήγηση παραμυθιών απο όλο τον κόσμο. Τρυφερή και ευαίσθητη η ιστορία της με την Ορτανσία, την  υιοθετημένη γατούλα από την κυρία Ανδρομάχη, η οποία ζει μόνη, και που όταν τη συνάντησε σε μια αυλή όπου έτρωγε φύλλα ορτανσίας, για να χορτάσει την πείνα της, την πήρε σπίτι και της έδωσε το όνομα Ορτανσία. Το ότι την πήρε στο διαμέρισμά της ήταν ευχής έργο. Που ευνόησε και τις δυο. Έχουν η μια την άλλη – κάτι πολύ σπουδαίο, ή σωστότερα, ευλογημένο, για άτομα μοναχικά όπως αυτές. Ο καθένας που του έλαχε να έχει ζώο-σύντροφο θα το κατανοήσει· είναι κάτι πολύτιμες στιγμές που η αμοιβαία κατανόηση, η τρυφερότητα, η συντροφικότητα και η άφατη αγάπη μεταξύ ζώου και ανθρώπου πλημμυρίζουν την ψυχή γλύκα, γαλήνη ευεργετική.

Κάπως έτσι περνούν η κυρία Ανδρομάχη με την Ορτανσία: μαζί διαβάζουν, όχι ακριβώς «διαβάζουν», η κυρία Ανδρομάχη διαβάζει και η Ορτανσία συνοδεύει με το απαλότατο γουργουρητό της, μαζί ετοιμάζουν τα περίφημα γλυκά στα οποία έχει αδυναμία η γλυκατζού κυρία Ανδρομάχη –συνταξιούχος δασκάλα και τρομερή βιβλιοφάγος–, παρέα θα γευθούν το κέικ, θα συζητήσουν. Τη λύπη της ότι δεν ακούγονται παιδικές φωνούλες στο σπίτι, παιχνίδια και χαρές απλησίαστες γι’ αυτήν, η ευγενική γυναίκα την κρατά για τον εαυτό της.

Όσο για τον λόγο που γραφει ιστορίες η Χριστίνα Φραγκεσκάκη;"Γράφω ιστορίες αδιαβάθμητες ηλικιακά τις πιο πολλές φορές, όχι γιατί έχω κάποια στρατηγική, αλλά γιατί αυτή η χωρίς ηλικία φωνή με κατοικεί. Γράφω χωρίς κανέναν στόχο, ιστορίες που αρέσουν πρώτα σε μένα, που με συνέχουν, γράφω συνειρμικά ακολουθώντας ένα κουβάρι που ξετυλίγεται και παρακινούμενη συνήθως από κάτι, ένα οποιοδήποτε κάτι, που μου αφήνει βαθιά εντύπωση. Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, δεν είναι ακροβασία, είναι ο τρόπος που γράφω".