Το πιο δύσκολο κοινό και συνάμα το πιο τίμιο, είναι τα παιδιά

Ήταν ένας γίγαντας ξεχωριστός, καλόψυχος, αγαθός και δεν έλεγε ποτέ όχι σε κανέναν. Όμως όταν άρχισε να πιάνει τα αστέρια που πέφτουν και να τα γυρίζει στον ουρανό, γιατί πίστευε ότι θα σπάσουν, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην άλλοτε ήσυχη Αστροχώρα. Οι άνθρωποι, που φοβήθηκαν ότι οι ευχές τους θα χάνονταν και μαζί τους θα χάνονταν τα όνειρα και οι ελπίδες τους, θύμωσαν και τον έδιωξαν από τη χώρα. Μέσα στην περιπλάνηση της μοναξιάς του θα συναντήσει ένα μικρό κορίτσι, κι αυτό με το τραγούδι του θα καταφέρει να λύσει την παρεξήγηση και να αλλάξει για πάντα τη ζωή του γίγαντα. Την ιστορία του Ασηλάμπα Ντελασύ, μέσα από το παραμύθι της Μαριβίτας Γραμματικάκη «Το αστέρι του γίγαντα» αφηγήθηκε σήμερα στα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Εκπαιδευτηρίων Γείτονα ο ηθοποιός και αφηγητής Χρήστος Πίτσας.

«Η αφήγηση υπάρχει πολύ έντονα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων», μας λέει ο αγαπημένος μας ηθοποιός. «Ιστορίες που άκουγα από τους μεγαλύτερους όταν επισκεπτόμασταν τους παππούδες μου. Ο ένας παππούς καθισμένος σε ένα κουζινάκι, με συντροφιά μια στόφα, έλεγε ιστορίες από τη ζωή του. Ιστορίες για πολέμους και την κατοχή και μικρά ευτράπελα της καθημερινότητας της ζωής στο χωριό. Ο άλλος ο παππούς, τσοπάνης, είχε συντροφιά το τζάκι του και τα χιλιάδες χρώματα που παίρνει η φωτιά όταν καίει το ξύλο. Εκείνος έλεγε ιστορίες που δεν του είχαν συμβεί, θρύλους και αφηγήσεις που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι του καιρού του για να σχολιάσουν την επικαιρότητα και για να γεμίσουν  την τρομερή τους νύχτα. Οι αφηγήσεις αυτές έφτιαχναν μέσα μου κόσμους, άλλοτε μακρινούς και άλλοτε μαγικούς και, κυρίως, τη διάθεση να μοιράζομαι ιστορίες. Έτσι το θέατρο, μάλλον βρήκε πρόσφορο έδαφος όταν εμφανίστηκε στη ζωή μου. Ηθοποιός λοιπόν και δουλειά μου πλέον να αφηγούμαι μια ιστορία ή να είμαι το μέσο για να πάει παρακάτω. Και το πιο δύσκολο κοινό αλλά συνάμα και το πιο τίμιο, είναι τα παιδιά. Δεν υπακούουν απαραίτητα σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Δε θα χειροκροτήσουν επειδή πρέπει και δε θα κάνουν ησυχία για να δουν κάτι που δεν έχει ενδιαφέρον. Ωστόσο αν τα αντιμετωπίσεις σαν ίσους μπορεί και να τα κερδίσεις».

Ο Χρήστος Πίτσας με αφορμή το σημερινό χειμερινό ηλιοστάσιο μας γυρίζει πίσω στα παιδικά μας χρόνια: «Και φτάνοντας στα Χριστούγεννα θυμήθηκα ένα σεμινάριο αφήγησης με τη Μάνια τη Μαράτου. Παλιά οι άνθρωποι, ίσως και οι παππούδες μου, όταν έφτανε το χειμερινό ηλιοστάσιο, εκεί κάπου στις 22 του Δεκέμβρη, ξενυχτούσαν ανάβοντας μεγάλες φωτιές. Μαζεύονταν γύρω τους και λέγανε ιστορίες όλη τη νύχτα για να βοηθήσουν τον ήλιο να δυναμώσει και μαζί του να μεγαλώσει και η μέρα. Φως. Το φως, που φανερώνει το άγνωστο. Αυτό το φως ψάχνει και ο Ασηλάμπα Ντελασύ. Και ο Ρόλαντ ψάχνει το μικρότερο ή μεγαλύτερο δώρο. Μα ποιοι είναι αυτοί επιτέλους; Αυτά είναι πράγματα που μοιράστηκα  με τα παιδιά. Μπορείτε να τους ζητήσετε έπειτα να σας τα αποκαλύψουν. Ας γίνουν εκείνοι οι παραμυθάδες σας και ας αντιστραφούν οι ρόλοι».