Η κυρία Μαρώ και η Άνοιξη

​«Και είδαν τότε όλοι αυτό που ως τώρα δεν είχαν ξαναδεί: μια λυγερή κοπέλα να κατηφορίζει απ’ το βράχο ντυμένη μισή στα μαύρα, μισή στ’ άσπρα, ξυπόλητη στο χιόνι και πάνω απ’ το κεφάλι της να φτερουγίζει χαρούμενο ένα χελιδόνι.
- Η καλή νεράιδα της άνοιξης που έλεγαν οι γιαγιάδες μας σαν παραμύθι, ψιθύρισαν οι μισοί, μην πιστεύοντας στα μάτια τους. 
- Κατέβηκε επιτέλους απ’ το μοναχικό της δέντρο, ψιθύρισαν οι άλλοι μισοί.
- Η άνοιξη ξαναγυρνά στον όμορφο τόπο σας!, είπε βουρκωμένη η ευαίσθητη
κυρία Μίνα. Η καλή νεράιδα δεν πενθεί πια το χελιδόνι της, το χελιδόνι της
άνοιξης!

Όπου πατούσε το πόδι της η καλή νεράιδα τα χιόνια έλιωναν, όμως σιγά σιγά, μην και πλημμυρίσουν τα ρυάκια. Κι απ’ τη γη άρχισαν να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, πολύχρωμα λουλούδια, ευωδιαστά. Απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα άρχισαν να φτεροκοπούν κατά δω πουλιά, αμέτρητα πουλιά, σαν τρελαμένα, τόσα που ο ουρανός δε φαινόταν πια. Γέμισε ο όμορφος τόπος τιτιβίσματα, χρώματα κι ευωδιές της άνοιξης. Και ήταν Μάρτης μήνας.»

Χρήστος Μπουλώτης, Η κυρία Μίνα και η άνοιξη, ζωγραφιές Φωτεινή Στεφανίδη, εκδόσεις Βιβλιοδιάπλους 2020, σελ. 22-24.   Κι ο τόπος που έχασε την άνοιξη και την ξαναβρήκε χάρη στην κυρία Μίνα και στα παιδιά, είναι ο Οξύλιθος της Εύβοιας.

Η φίλη του σχολείου μας, η ζωγράφος και συγγραφέας Φωτεινή Στεφανίδη μας έστειλε τις ευχές της για την άνοιξη για να φτερουγίσει η ελπίδα, η χαρά και το φως, και να χαρούμε τα εαρινά τιτιβίσματα παιδιών και πουλιών.

"Τι ωραίος ο πίνακας ανακοινώσεων που φιλοτέχνησε με χελιδόνια, λουλούδια και ανοιξιάτικα ζουζούνια η δασκάλα σας η κυρία Μαρώ του ΣΤ2;  "Η κυρία Μαρώ και η άνοιξη" σαν τον τίτλο του βιβλίου  του Χρηστου Μπουλώτη που και εκείνος μου εχει  μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εσάς. Σαν μια υπαίθρια οπτασία. Τα χελιδονίσματα, ούτε κι εγώ τα πρόλαβα, παιδιά, μεγάλωσα βλέπετε κοντά στην Αθήνα, στο Νέο Ηράκλειο, είναι πολύ παλιά έθιμα, προχριστιανικά, λατρευτικά κι ευοίωνα. Το κύριο σώμα της κατασκευής το αποτελούσε ένα  ξύλινο χελιδόνι στερεωμένο σε έναν εύκαμπτο σταυρό που σχημάτιζε μια όμορφη σταυρωτή καμάρα σαν αεράτο κλουβάκι. Το χελιδόνι στεκόταν πάνω του. Το ’χαν στολισμένο με πρασινάδες και λουλούδια, με κουδουνάκια και μ’ ασπροκόκκινες κλωστές, τους «Μάρτηδες». Τραβώντας ένα σπάγκο το χελιδόνι γύριζε γύρω γύρω. Γύριζε με την αρχαία σοφία και τη λαϊκή μαστοριά, και όχι με νοημοσύνες τεχνητές που τάχαμου τα ξέρουν όλα. Τα παιδιά το περιέφεραν από σπίτι σε σπίτι· σπίτι με δυο δωμάτια και αυλή, κι όχι κυριλέ διαμερίσματα κρύα και απρόσιτα με γυάλινα μπαλκόνια και πόρτες ασφαλείας. Και τραγουδούσαν τη «χελιδόνα» με τα κουδουνάκια (αληθινά μπρούντζινα κουδουνάκια) να συνοδεύουν το τραγούδι τους:

Ήρθε ήρθε χελιδόνα
ήρθε και άλλη μεληδόνα
κάθισε και λάλησε
και γλυκά κελάηδησε:
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις
καλοκαίρι θα μυρίσεις
Κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις
πάλιν άνοιξη ν'  ανθίσεις.

Οι γυναίκες περίμεναν στα κατώφλια που ήταν πέτρινα ή τσιμεντένια ασβεστωμένα με φροντίδα, κι έδιναν στα παιδιά λεφτά, λάδι, κρασί, αλεύρι, στάρι. Τα παιδιά πάλι μοίραζαν τις ασπροκόκκινες κλωστές για το λαιμό, τον καρπό, το δαχτυλάκι των κοριτσιών κυρίως, για να μην τα κάψει ο ήλιος του Μάρτη και να είναι όμορφα και ροδαλά τη Λαμπρή. Την ασπροκόκκινη κλωστή την έβγαζαν μόλις έβλεπαν το πρώτο χελιδόνι. Ένα μαγικό έθιμο λατρείας προς τη φύση. Κάντε το, παιδιά, μαζί με τη δασκάλα σας.  Και θα νιώσετε να πετάτε στην ομορφιά, μέσα από την καρδιά σας στον έβδομο ουρανό κι ακόμα πιο ψηλά, εκεί που πετάνε τα χελιδόνια όταν διανύουν τα χιλιάδες χιλιόμετρα κι έρχονται εδώ (μεγάλη μας τιμή) να φτιάξουν τις φωλιές τους. Ακόμα ευτυχώς".