Λίγες ημέρες πριν φύγει ο προηγούμενος χρόνος, οι μαθητές της Α΄ Γυμνασίου που συμμετέχουν στο «Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και Δημιουργικής Γραφής» προσκάλεσαν τη χρυσή Ολυμπιονίκη του 2004 στο αγώνισμα του βάδην, κ. Αθανασία Τσουμελέκα, για να της πάρουν συνέντευξη και να συζητήσουν μαζί της για θέματα σχετικά με τον αθλητισμό. Παραθέτουμε το κείμενο που προέκυψε από τη συνέντευξη.
Ερώτηση: Πότε αποφασίσατε να ξεκινήσετε το βάδην;
Ξεκίνησα να πηγαίνω στον στίβο γιατί – δεν θα γελάσετε – ήταν η αδελφή μου πάρα πολύ καλή και μένα μου έλεγαν «εσένα θα σε έχουμε, για να μαζεύεις τις μπαλίτσες». Εγώ δεν ήμουν η καλή, λοιπόν, της οικογένειας, αλλά μετά από αυτό το “μπούλινγκ”, θα έλεγα, που μου κάνανε κάποια παιδιά και κάποια μεγαλύτερα ξαδέλφια στην οικογένεια, αποφάσισα ότι εγώ θα δουλέψω και θα γίνω καλύτερη. Έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στον στίβο και έκανα την προπόνησή μου. Δούλευα αρκετά και το βάδην ήρθε πολύ περίεργα, γιατί έπρεπε να αντικαταστήσω μία συναθλήτριά μου – ενώ εγώ έκανα τρέξιμο, εκείνη έκανε βάδην - γιατί είχε πάθει μία ίωση και δεν μπορούσε να τρέξει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Προπονήθηκα τις τελευταίες μέρες, για να μάθω την τεχνική που ήθελε το βάδην και μπήκα στη θέση της. Έτσι ξεκίνησα το βάδην.
Ερώτηση: Οι γονείς σας, σας υποστήριξαν στην επιλογή σας να ασχοληθείτε με αυτό το άθλημα;
Δεν είχαν θέμα με ποιο άθλημα θα ασχοληθώ. Με στήριζαν στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ο μπαμπάς μου έπαιζε ποδόσφαιρο και το άχτι του, θα έλεγα, ή η γκρίνια του με τη μαμά του ήταν ότι του είχε πετάξει όλα τα κύπελλα και τα μετάλλια, οπότε μάλλον ήθελε να τα δει και από μένα μετά. Όμως, όπως όλοι οι γονείς που για το καλό μας μας φωνάζουν, μου φώναζαν και εκείνοι, γιατί έπρεπε να διαβάζω κιόλας. Και ο αθλητισμός μας κρατάει εκεί, γιατί είναι και παιχνίδι, είναι και χαρά, ξεφεύγει το μυαλό μας ίσως από κάποια θέματα που μπορεί να έχουμε στο σπίτι ή με τις φίλες μας και γενικά μας κρατάει εκεί. Αλλά θα πρέπει να έχουμε το μυαλό μας, να κάνουμε αθλητισμό, αλλά να επιστρέφουμε και να συγκεντρωνόμαστε και σε αυτά που έχουμε να κάνουμε για το σχολείο, γιατί είναι πολύ σημαντικά. Δυστυχώς, όταν είμαστε μικροί, δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι απαραίτητες οι γνώσεις, γιατί είναι η βαλίτσα που έχει μέσα όλα τα εφόδια που θα χρειαστούμε για όλη μας τη ζωή.
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι απαιτήσεις από την πλευρά των προπονήσεων, όταν κάνατε πρωταθλητισμό;
Ήταν ασφυκτικές θα έλεγα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κάνω πρωταθλητισμό. Έκανα αυτό που μου άρεσε. Μέχρι που να τελειώσω το Λύκειο έκανα προπόνηση μόνο τις ώρες που ήμουν στο αθλητικό Γυμνάσιο. Ουσιαστικά τι κάναμε: ξεκινούσαμε στις 7:00 το πρωί στο γήπεδο. Το μάθημά μας δεν ξεκίναγε στις 8:15 ή στις 8:30, ξεκίναγε στις 9:00. Άρα ήμασταν από τις 7:00 μέχρι τις 8:30 στο γήπεδο, μετά κάναμε μπάνιο και πηγαίναμε κατευθείαν στο σχολείο. Φυσικά οι εγκαταστάσεις του σχολείου εκείνου δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που έχετε εσείς εδώ. Πολύ κρύο, βροχή, λάσπη το χειμώνα, τα μπάνια βρόμικα… Στο αθλητικό Γυμνάσιο υπήρχε στίβος, βόλεϊ και μπάσκετ τότε. Οπότε έτσι ξεκίνησα. Μέχρι και το τέλος του Γυμνασίου έκανα αυτό, δεν έκανα πρωταθλητισμό, έκανα αθλητισμό, απλά μου άρεσε. Ξεκίνησα στη δευτέρα προς τρίτη Γυμνασίου ουσιαστικά να μπαίνω στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, αλλά πάλι χωρίς να το καταλαβαίνω. Απλά κέρδιζα πανελλήνια πρωταθλήματα και στα δεκαέξι μου χρόνια με βάλανε στην προολυμπιακή ομάδα για το 2004. Μου φαινόταν πολύ περίεργο που η εφημερίδα έγραψε ότι εγώ μπορεί να είμαι στους Ολυμπιακούς του 2004, γιατί ήμουν δεκαέξι χρονών. Τελικά είχαν δίκιο. Εμένα αυτό μου έδωσε μια ώθηση να συνεχίσω. Δεν υπήρχε αθλητικό Λύκειο και δυσκολεύτηκα περισσότερο, γιατί και τα διαβάσματα ήταν αρκετά περισσότερα και η προπόνηση πιο απαιτητική. Τα κατάφερα και διάβαζα το βράδυ, μετά τις 10.00, και ουσιαστικά ο πρωταθλητισμός ήρθε αφού τελείωσα το Λύκειο.
Οι προπονήσεις ήταν πρωί και απόγευμα. Εκτός από τις ώρες της προπόνησης, όμως, θα έπρεπε να προσέχω τη διατροφή μου, να ξεκουράζομαι και να κάνω τη λεγόμενη ‘’νοερή προπόνηση’’, να σκεφτώ δηλαδή το τι έχω να κάνω το απόγευμα, έτσι ώστε να αντεπεξέλθω στη δυσκολία της προπόνησης και στην ένταση που έχει.
Ερώτηση: Χρειάστηκε ποτέ να χάσετε ένα μεγάλο γεγονός εξαιτίας των προπονήσεων;
Όλες τις εκδρομές του σχολείου σχεδόν και την πενθήμερη και την τριήμερη. Μου λένε «εσύ έχεις κάνει τόσα ταξίδια, τα έχεις αναπληρώσει αυτά», αλλά δεν είναι το ίδιο να είσαι με τους φίλους σου και το ίδιο να είσαι με τους συναθλητές σου, με τους οποίους αναγκαστικά υπάρχει και ο ανταγωνισμός. Συναγωνισμός μεν, αλλά όταν θα μπεις μέσα στο στάδιο και θα πρέπει ο πρώτος να πάει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και όχι ο δεύτερος, τότε υπάρχει ανταγωνισμός αναγκαστικά. Εκεί πέρα γίνεσαι πολύ σκληρός και δυνατός.
Ερώτηση: Πώς φανταζόσασταν, όταν πρωτοξεκινήσατε, την πορεία σας σε αυτό το άθλημα;
Γενικά σκέφτομαι μακριά εγώ. Μου αρέσει να βάζω στόχους, όχι αυτούς που ξέρω ότι μπορώ να επιτύχω, γιατί αυτούς τους θεωρώ δεδομένους. Μου αρέσει να βάζω υψηλότερους στόχους αλλά εφικτούς. Προσπαθώ να κάνω μικρά βήματα, μικρά αλματάκια, για να φτάσω ψηλά. Το ονειρευόμουν να είμαι πρώτη. Το ήθελα, το σκεφτόμουνα.
Ερώτηση: Υπήρξε ποτέ κάποιος αθλητής που να θεωρείτε πρότυπο και να θέλετε να τον φτάσετε;
Γενικά είχα όλους τους αθλητές σαν πρότυπο. Μπορεί να σας φανεί λίγο υπεροπτικό, δεν είμαι καθόλου έτσι, αλλά πίστευα ότι μπορώ να είμαι σαν και αυτούς πάντα. Η πρώτη που με εντυπωσίασε και ήθελα να κάνω και εγώ αυτό που έκανε και εκείνη, το τόσο μεγάλο πράγμα, ήταν η Βούλα η Πατουλίδου. Τη γνωρίζετε; Η Βούλα Πατουλίδου ήταν το 1992 η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης στη σύγχρονη Ελλάδα που κέρδισε στα 100 μέτρα με εμπόδια.
Μάλιστα καθώς έτρεχε τα 100 μέτρα με εμπόδια ήταν να βγει δεύτερη και η πρώτη πολύ καλή, η Τζόουνς, έπεσε στο εμπόδιο και κέρδισε η Ελληνίδα. Κάποιοι είπαν ότι κέρδισε η Πατουλίδου, γιατί έχασε η πρώτη, γιατί έπεσε η πρώτη, η Τζόουνς. Όμως δεν είναι έτσι, γιατί μέσα στον αγώνα και μέσα στη ζωή υπάρχουν και τα εμπόδια. Εκεί ήταν πραγματικά εμπόδια, αλλά γενικά υπάρχουν και τα ‘’εμπόδια’’. Άρα το θέμα είναι να τα ξεπερνάμε και να βγαίνουμε μπροστά. Οπότε αυτή ήταν η πρώτη που ήθελα να μοιάσω. Και της το είπα μετά, όταν τη συνάντησα.
Ερώτηση: Πώς θεωρείτε ότι πρέπει γενικά να διαχειρίζεται την επιτυχία ή την αποτυχία ένας αθλητής;
Να στενοχωριέται για την αποτυχία, δεν κάνει κακό. Να σκέφτεται τι έκανε λάθος, να τρώει έτσι μια σφαλιάρα δυνατή και να σηκώνεται, για να γίνει πιο δυνατός. Αν όλα έρχονται πολύ εύκολα, δεν θα καταλάβει πράγματα για τον εαυτό του. Στους πρώτους δύο - τρεις αγώνες που πήγα κέρδιζα συνέχεια. Έγινα καλύτερη, όταν έχασα. Και έχασα τη μία φορά, έχασα δεύτερη συνεχόμενη και δεν ήξερα αν θα τα ξανακαταφέρω. Και μέσα από τις ήττες έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα τι πρέπει να προσέχω. Έμαθα ότι δεν είμαι η καλύτερη, ότι υπάρχουν και άλλοι καλοί και ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο, για να φτάσω αυτούς τους καλούς. Υπάρχουν κάποια παιδιά που έχουν ταλέντο σε διάφορα πράγματα. Εγώ πρακτικά είχα ταλέντο στον αθλητισμό. Ίσως έχω και αλλού, όπως και σεις μπορεί να έχετε και αλλού και όχι μόνο π.χ. στη δημοσιογραφία. Αν δεν ψάξεις, δεν θα το μάθεις.
Όσο για την επιτυχία, η πιο μεγάλη μου επιτυχία ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν δύσκολα διαχειρίσιμο, διότι όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν κάτι από μένα. Από μια απλή συνέντευξη, μέχρι το να βγω σε όλα τα περιοδικά, να βγω με ρούχα, χωρίς ρούχα, σε όλα τα κουτσομπολίστικα, στην τηλεόραση. Κι ένα παιδί, γιατί παιδί είσαι και είκοσι δύο χρονών, τα βλέπει στην τηλεόραση και σου λέει «ωχ θέλω να βγω και εγώ στην τηλεόραση», γιατί θέλουμε να γίνουμε διάσημοι. Εκεί πρέπει θεωρώ να μαζευτείς, να υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, όπως ο προπονητής, οι γονείς σου και να σε κρατήσουν να μην κάνεις πράγματα που δεν ανήκουν στον χαρακτήρα σου. Και να μην αναλωθείς σε όλους αυτούς και σε όλο τον κόσμο. Γιατί με το να βγαίνεις στην τηλεόραση αναλώνεσαι. Δέκα μέρες μετά τους αγώνες πήγα να φάω σουβλάκι στη γειτονιά μου. Δεν έτρωγα σουβλάκια, όλο νερόβραστο ρύζι, νερόβραστα λαχανικά, λίγο ψητό κρέας, ψητό ψάρι, έτσι ήταν η διατροφή μου. Και πήγα να το απολαύσω. Και έρχεται ένας μπαμπάς και μου λέει «καλά εσείς είσαστε πρότυπο και ήρθατε να φάτε σουβλάκια;» Δεν είναι ωραίο να είσαι δημόσιο πρόσωπο πολλές φορές. Όμως εσύ ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι είσαι διαφορετικός από αυτό που νομίζουν. Καλό είναι να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, κατ’ εμέ, και να εξωτερικεύεις και να προωθείς μόνο πράγματα που αξίζουν τον κόπο και σε εκφράζουν. Εγώ δεν σταματάω να λέω ότι ο αθλητισμός είναι κάτι καλό, είναι ζωή, είναι χαρά, είναι ευεξία, είναι υγεία. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Η ιδιωτική μου ζωή είναι για μένα και τους δικούς μου.
Ερώτηση: Ποια ήταν τα συναισθήματα που βιώσατε, όταν κατακτήσατε το πρώτο σας μετάλλιο;
Δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι έβλεπα τηλεόραση και χειροκροτούσα κάποιον άλλο. Και οι κινήσεις που έκανα, αφού τερμάτισα, ήταν αυτές που ποθούσα να κάνω, αυτές που είχα ονειρευτεί. Ζήτησα τη σημαία από τις κερκίδες, για να κάνω το γύρο. Λειτουργούσα ως άλλος.
Ερώτηση: Αυτό που λέτε είναι για το πρώτο μετάλλιο;
Είναι για το πρώτο μεγάλο μετάλλιο μέσα στην Ελλάδα που έχει μεγάλη διαφορά. Ήμουν έτσι παιδί - και τώρα το έχω αυτό, γιατί παιδί είμαι ακόμα. Ενώ έκανα επιτυχία, δεν το θεωρούσα επιτυχία, το θεωρούσα σαν μια καλή προπόνηση και τελείωνε. Ακόμα και τη νίκη στους Πανευρωπαϊκούς έτσι την αντιμετώπιζα, σαν μια καλή προπόνηση. Γιατί; Για να μην αγχώνομαι. Το μεγάλο άγχος θα πρέπει να το έχουμε, όταν προετοιμαζόμαστε. Όταν θα φθάσουμε να πάμε στον αγώνα ή στο διαγώνισμα, εκεί θα είναι το ‘’πάρτυ’’ μας. Εκεί θα απολαύσουμε όλη τη δουλειά που έχουμε κάνει. Εκεί θα δείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε. Κι αν δεν το καταφέρουμε, οι άνθρωποι που μας αγαπάνε ξέρουν ότι έχουμε δουλέψει και θα είναι εκεί μαζί μας, και στο καλό και στο κακό.
Ερώτηση: Πιστεύατε ποτέ πως κάποια μέρα θα κερδίζατε ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Το ονειρευόμουν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, το ονειρευόμουν όμως αρκετά χρόνια και την τελευταία χρονιά ήθελα να είμαι όλο και πιο κοντά. Η Ρωσίδα που κέρδισα δεν είχε χάσει ποτέ. Ήταν αήττητη και είναι ακόμα αήττητη μετά από εμένα, μια φορά έχει χάσει. Τρεις μέρες πριν συζητούσα με τον προπονητή μου και του έλεγα «μωρέ λες να κερδίσουμε; Ποια άλλη μπορεί να κάνει τόσο γρήγορα προπόνηση;». Μου λέει «Αθανασία, συγκεντρώσου. Δεν έχει χάσει ποτέ.» Και πάλι με τσίτωσε. Είναι να μη με τσιτώσεις δηλαδή. Δυσκολεύτηκα εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω αν έχετε δει την κούρσα, μπορώ να σας πω περιληπτικά. Tο αγώνισμα των 20.000 μέτρων και γενικά τα αγωνίσματα της αντοχής θέλουν υπομονή. Δεν πάμε να τρέξουμε σε έναν αγώνα, για να κάνουμε γρήγορο χρόνο σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά να κερδίσουμε τα υπόλοιπα κορίτσια. Άρα τι θέλει; Θέλει υπομονή. Ήμασταν σε ένα γκρουπ είκοσι – εικοσιπέντε κορίτσια για τα δεκατέσσερα πρώτα χιλιόμετρα και κρύβαμε την κούραση ή τη μη κούρασή μας η μία από την άλλη. Δηλαδή ήμουν λαχανιασμένη, αλλά δεν το έδειχνα, έκανα ότι χαμογέλαγα, όταν βρισκόμασταν στις στροφές, για να μη με καταλάβει η άλλη και πάρει τα πάνω της ότι «α! η Αθανασία είναι κουρασμένη, άρα εγώ είμαι η καλύτερη». Άρα υπάρχει τακτική: υπομονή. Στο 14ο – 15ο χιλιόμετρο είναι το δύσκολο σημείο της κούρσας και κάποιοι μένουν. Εκεί μείναμε 10 κορίτσια. Και στο 17ο χιλιόμετρο αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Μείναμε 5 κορίτσια, έτσι ώστε στο 19ο χιλιόμετρο ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε για το Ολυμπιακό στάδιο. Εκεί ήμασταν όλες κουρασμένες. Εκεί ήταν καθαρά θέμα μυαλού ποια θα κερδίσει. Και μένα με βοήθησε ο κόσμος. Δεν ήταν χειρότερες η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη. Ήμασταν το ίδιο. Μπορεί να ήταν και καλύτερες. Αλλά το μυαλό νίκησε.
Ερώτηση: Πώς διαχειριστήκατε το άγχος σας πριν από τον αγώνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;
Το βράδυ πριν τον αγώνα στο νοσοκομείο του Ολυμπιακού χωριού μου απαγόρευσαν να τρέξω, γιατί είχα ένα δόντι χαλασμένο και μου είχε κάνει μια φλεγμονή που σε συσχέτιση με την ένταση στον αγώνα και με τον ήλιο υπήρχε ο κίνδυνος να σπάσουν κάποια αγγεία. Έκανα εξαγωγή στο δόντι επί τόπου, για να μπορέσει το πύον που υπήρχε στη φλεγμονή να βγει και όλο το βράδυ έκλαιγα, γιατί δεν θα μπορούσα να τρέξω στον αγώνα, για τον οποίο προετοιμαζόμουν τόσα χρόνια. Και που γινόταν και στη χώρα μας φυσικά και ήταν και η πρώτη μου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπέγραψα ένα χαρτί και είπα ότι θα πάω με την ευθύνη μου. Δεν το ήξεραν ούτε οι γονείς μου ούτε ο προπονητής μου. Και το πέρασα μόνη μου. Γιατί είχαν έρθει και λεωφορεία με συμπατριώτες μου από την Πρέβεζα, για να με δούνε και με έπαιρναν τηλέφωνο και τους έλεγα ότι είμαι καλά. «Τι έχεις;» μου έλεγε η μαμά μου, «δεν σε ακούω καλά, κλαις». «Τι κλαίω, ρε μαμά» της λέω «συγκινημένη είμαι. Άσε με τώρα, θα τα πούμε μετά τον αγώνα». Προσπάθησα να κλείσω τα πάντα γύρω μου και να συγκεντρωθώ στον στόχο μου. Γενικά έχω κάποιους διακόπτες που κλείνω. Ακόμα και όταν με στενοχωρεί κάτι, το σκέπτομαι τι είναι και τον κλείνω τον διακόπτη, για να μη με στενοχωρεί άλλο και προχωράω παρακάτω. Αυτό προσπαθώ, γιατί λέω και άγχος να έχω, τι θα καταφέρω; Θα καταφέρω κάτι; Τίποτα. Tο μόνο που μπορεί να κάνει το άγχος είναι να με σταματήσει από αυτό που θέλω να κάνω. Να μου σταματήσει το μυαλό μου να δουλεύει, να σταματήσει το σώμα μου να δουλεύει, να αρχίσει να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά και να κουράζομαι. Δεν υπάρχει λόγος. Ένα δημιουργικό άγχος μικρό καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για ό,τι κάνουμε είναι πολύ καλό, για να μας κάνει να συγκεντρωνόμαστε και να δουλεύουμε. Την ώρα εκείνη δεν χρειάζεται να το έχουμε το άγχος.
Ερώτηση: Πώς νιώσατε τη στιγμή που τερματίσατε πρώτη; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Όπως είπα, νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη, όμως ήταν πολύ έντονες οι αγκαλιές και τα χαμόγελα του κόσμου. Πήρα ενέργεια μέσα από αυτούς. Γενικά μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο χαρούμενο, νομίζω ότι ήταν το πιο ωραίο συναίσθημα, το να βλέπω τόσο κόσμο μέσα στο γήπεδο χαρούμενο. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ήταν πραγματικά ωραίο και μετά έβαζα και στοίχημα με τους συναθλητές μου για το αν θα κλάψω πάνω στο βάθρο την ώρα της απονομής. Τους λέω «εγώ; αποκλείεται να κλάψω. Γιατί να κλάψω; Αποκλείεται. Σας το λέω, σας το υπογράφω». Και ανεβαίνω πάνω στο βάθρο και έκλαιγα.
Ερώτηση: Ποια είναι η γενική σας εντύπωση από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στη χώρα μας;
Θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή διοργάνωση. Μακάρι να συνέχιζαν τα έργα αυτά να υπάρχουν και σήμερα, έτσι ώστε όλοι εσείς να μπορείτε να πηγαίνετε να τα επισκέπτεστε είτε να γυμνάζεστε σε αυτά.
Ερώτηση: Δώδεκα χρόνια μετά τη μεγάλη σας επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ποια είναι η σχέση σας με το βάδην;
Η σχέση μου με το βάδην… Γυμνάζομαι, κάνω προπόνηση, γυμνάζω κάποιους ενήλικες και κάνω προπόνηση μαζί τους. Ενώ εκείνοι τρέχουν, εγώ κάνω βάδην. Άρα το χρησιμοποιώ ακόμα. Πέρυσι ήθελα να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Εδώ και η αποτυχία που μου είπατε πριν. Έβαλα ένα στοίχημα ότι θα μπορέσω να πάω στους Ολυμπιακούς στο Ρίο. Προετοιμάστηκα…αλλά δεν τα κατάφερα! Συμβαίνουν αυτά!
Ερώτηση: Το πανελλήνιο ρεκόρ το είχατε σπάσει το 2002 στο Μόναχο;
Έχει σπάσει πολλές φορές. Το 2003 στο Παρίσι.
Ερώτηση: Και είχατε βγει πρώτη στο under 23;
To 2003 βγήκα 7η στις γυναίκες και 1η στο under 23.
Ερώτηση: Αυτό σπάει κάθε τόσο και λιγάκι και το κατεβάζουν το πανελλήνιο;
Το πανελλήνιο ρεκόρ – παρένθεση – το έχει αυτή στιγμή ένα κορίτσι που γυμναζόμασταν μαζί στην Πρέβεζα. Ήμασταν δύο μαζί. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να το πούμε και αυτό, εκτός από μένα που βγήκα πρώτη στο αγώνισμα του βάδην υπήρχε και η συμπατριώτισσά μου, η Αθηνά η Παπαγιάννη, που τερμάτισε 10η. Πολύ μεγάλη επιτυχία και το να βγεις 10ος στους Ολυμπιακούς. Όμως δεν ακούστηκε, γιατί δυστυχώς ακούγονται μόνο οι πρώτοι, οι δεύτεροι και οι τρίτοι. Ενώ, όπως σας είπα πριν, δουλεύουν και οι υπόλοιποι. Τώρα πώς θα διορθωθεί αυτό το λάθος δεν το ξέρουμε. Εσείς, οι δημοσιογράφοι οι μελλοντικοί, θα πρέπει να κοιτάζετε και τι γίνεται προς τα πίσω, γιατί θα πρέπει να δίνετε θάρρος και στους πιο πίσω να βελτιώνονται. Γιατί εγώ εκείνη την ώρα δεν είχα ανάγκη από προβολή, αλλά είχαν οι πιο πίσω.
Ερώτηση: Ποια συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Να ασχοληθούν. Να γυμνάζονται. Με τον αθλητισμό πρέπει να ασχολούνται μικροί – μεγάλοι. Και εσείς θα πρέπει να βάλετε και τους γονείς σας να γυμνάζονται. Θα τους πείτε ότι «κάνει καλό σε μας και κάνει καλό και σε σας και πρέπει να μας βλέπετε και να μας πηγαίνετε να αθλούμαστε είτε αυτό λέγεται περπάτημα την Κυριακή στο δάσος - κι αυτό άσκηση είναι - είτε αυτό λέγεται να είσαι σε μια ομάδα μπάσκετ ή βόλεϊ είτε ακόμα και το παιχνίδι στο προαύλιο. Δεν ξέρω αν τρέχετε στο προαύλιο, είναι κι αυτό άσκηση. Πρέπει να ασκούμαστε.
Ερώτηση: Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι αρετές που πρέπει να έχει ένας αθλητής;
Αρετές; Υπομονή, εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ατέλειωτη δουλειά και προσπάθεια, γιατί το ταλέντο δεν θα σε πάει ποτέ ψηλά. Ταλέντα υπάρχουν και σε παιδιά της ηλικίας σας. Μετά χρειάζεται δουλειά. Με τη δουλειά, δηλαδή την προσπάθεια, ακόμη και αυτός που δεν είναι προικισμένος με ταλέντο, μπορεί να ξεπεράσει κάποιον ταλαντούχο, ιδίως αν αυτός επαναπαύεται στο ταλέντο του και δεν δουλεύει.
Ερώτηση: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Λοιπόν, θα σας το πω, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Αλήθεια λέω τώρα. Αυτή τη στιγμή πηγαίνω σε μια δραματική σχολή. Αποφάσισα ότι πρέπει λίγο οι ορίζοντές μου να ανοίξουν, γιατί πολύ καλά ξέρω και τη γυμναστική και τον αθλητισμό, αλλά έχω μείνει πολύ πίσω σε άλλα πράγματα. Στη δραματική σχολή πάω, γιατί μαθαίνω πράγματα, ανοίγουν οι ορίζοντές μου. Πρέπει να είμαστε πολίτες του κόσμου, ενημερωμένοι για ό,τι γίνεται γύρω μας. Θέλω να αποκτήσω γνώσεις και να γίνω καλύτερη.
Ξεκίνησα να πηγαίνω στον στίβο γιατί – δεν θα γελάσετε – ήταν η αδελφή μου πάρα πολύ καλή και μένα μου έλεγαν «εσένα θα σε έχουμε, για να μαζεύεις τις μπαλίτσες». Εγώ δεν ήμουν η καλή, λοιπόν, της οικογένειας, αλλά μετά από αυτό το “μπούλινγκ”, θα έλεγα, που μου κάνανε κάποια παιδιά και κάποια μεγαλύτερα ξαδέλφια στην οικογένεια, αποφάσισα ότι εγώ θα δουλέψω και θα γίνω καλύτερη. Έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στον στίβο και έκανα την προπόνησή μου. Δούλευα αρκετά και το βάδην ήρθε πολύ περίεργα, γιατί έπρεπε να αντικαταστήσω μία συναθλήτριά μου – ενώ εγώ έκανα τρέξιμο, εκείνη έκανε βάδην - γιατί είχε πάθει μία ίωση και δεν μπορούσε να τρέξει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Προπονήθηκα τις τελευταίες μέρες, για να μάθω την τεχνική που ήθελε το βάδην και μπήκα στη θέση της. Έτσι ξεκίνησα το βάδην.
Ερώτηση: Οι γονείς σας, σας υποστήριξαν στην επιλογή σας να ασχοληθείτε με αυτό το άθλημα;
Δεν είχαν θέμα με ποιο άθλημα θα ασχοληθώ. Με στήριζαν στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ο μπαμπάς μου έπαιζε ποδόσφαιρο και το άχτι του, θα έλεγα, ή η γκρίνια του με τη μαμά του ήταν ότι του είχε πετάξει όλα τα κύπελλα και τα μετάλλια, οπότε μάλλον ήθελε να τα δει και από μένα μετά. Όμως, όπως όλοι οι γονείς που για το καλό μας μας φωνάζουν, μου φώναζαν και εκείνοι, γιατί έπρεπε να διαβάζω κιόλας. Και ο αθλητισμός μας κρατάει εκεί, γιατί είναι και παιχνίδι, είναι και χαρά, ξεφεύγει το μυαλό μας ίσως από κάποια θέματα που μπορεί να έχουμε στο σπίτι ή με τις φίλες μας και γενικά μας κρατάει εκεί. Αλλά θα πρέπει να έχουμε το μυαλό μας, να κάνουμε αθλητισμό, αλλά να επιστρέφουμε και να συγκεντρωνόμαστε και σε αυτά που έχουμε να κάνουμε για το σχολείο, γιατί είναι πολύ σημαντικά. Δυστυχώς, όταν είμαστε μικροί, δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι απαραίτητες οι γνώσεις, γιατί είναι η βαλίτσα που έχει μέσα όλα τα εφόδια που θα χρειαστούμε για όλη μας τη ζωή.
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι απαιτήσεις από την πλευρά των προπονήσεων, όταν κάνατε πρωταθλητισμό;
Ήταν ασφυκτικές θα έλεγα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κάνω πρωταθλητισμό. Έκανα αυτό που μου άρεσε. Μέχρι που να τελειώσω το Λύκειο έκανα προπόνηση μόνο τις ώρες που ήμουν στο αθλητικό Γυμνάσιο. Ουσιαστικά τι κάναμε: ξεκινούσαμε στις 7:00 το πρωί στο γήπεδο. Το μάθημά μας δεν ξεκίναγε στις 8:15 ή στις 8:30, ξεκίναγε στις 9:00. Άρα ήμασταν από τις 7:00 μέχρι τις 8:30 στο γήπεδο, μετά κάναμε μπάνιο και πηγαίναμε κατευθείαν στο σχολείο. Φυσικά οι εγκαταστάσεις του σχολείου εκείνου δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που έχετε εσείς εδώ. Πολύ κρύο, βροχή, λάσπη το χειμώνα, τα μπάνια βρόμικα… Στο αθλητικό Γυμνάσιο υπήρχε στίβος, βόλεϊ και μπάσκετ τότε. Οπότε έτσι ξεκίνησα. Μέχρι και το τέλος του Γυμνασίου έκανα αυτό, δεν έκανα πρωταθλητισμό, έκανα αθλητισμό, απλά μου άρεσε. Ξεκίνησα στη δευτέρα προς τρίτη Γυμνασίου ουσιαστικά να μπαίνω στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, αλλά πάλι χωρίς να το καταλαβαίνω. Απλά κέρδιζα πανελλήνια πρωταθλήματα και στα δεκαέξι μου χρόνια με βάλανε στην προολυμπιακή ομάδα για το 2004. Μου φαινόταν πολύ περίεργο που η εφημερίδα έγραψε ότι εγώ μπορεί να είμαι στους Ολυμπιακούς του 2004, γιατί ήμουν δεκαέξι χρονών. Τελικά είχαν δίκιο. Εμένα αυτό μου έδωσε μια ώθηση να συνεχίσω. Δεν υπήρχε αθλητικό Λύκειο και δυσκολεύτηκα περισσότερο, γιατί και τα διαβάσματα ήταν αρκετά περισσότερα και η προπόνηση πιο απαιτητική. Τα κατάφερα και διάβαζα το βράδυ, μετά τις 10.00, και ουσιαστικά ο πρωταθλητισμός ήρθε αφού τελείωσα το Λύκειο.
Οι προπονήσεις ήταν πρωί και απόγευμα. Εκτός από τις ώρες της προπόνησης, όμως, θα έπρεπε να προσέχω τη διατροφή μου, να ξεκουράζομαι και να κάνω τη λεγόμενη ‘’νοερή προπόνηση’’, να σκεφτώ δηλαδή το τι έχω να κάνω το απόγευμα, έτσι ώστε να αντεπεξέλθω στη δυσκολία της προπόνησης και στην ένταση που έχει.
Ερώτηση: Χρειάστηκε ποτέ να χάσετε ένα μεγάλο γεγονός εξαιτίας των προπονήσεων;
Όλες τις εκδρομές του σχολείου σχεδόν και την πενθήμερη και την τριήμερη. Μου λένε «εσύ έχεις κάνει τόσα ταξίδια, τα έχεις αναπληρώσει αυτά», αλλά δεν είναι το ίδιο να είσαι με τους φίλους σου και το ίδιο να είσαι με τους συναθλητές σου, με τους οποίους αναγκαστικά υπάρχει και ο ανταγωνισμός. Συναγωνισμός μεν, αλλά όταν θα μπεις μέσα στο στάδιο και θα πρέπει ο πρώτος να πάει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και όχι ο δεύτερος, τότε υπάρχει ανταγωνισμός αναγκαστικά. Εκεί πέρα γίνεσαι πολύ σκληρός και δυνατός.
Ερώτηση: Πώς φανταζόσασταν, όταν πρωτοξεκινήσατε, την πορεία σας σε αυτό το άθλημα;
Γενικά σκέφτομαι μακριά εγώ. Μου αρέσει να βάζω στόχους, όχι αυτούς που ξέρω ότι μπορώ να επιτύχω, γιατί αυτούς τους θεωρώ δεδομένους. Μου αρέσει να βάζω υψηλότερους στόχους αλλά εφικτούς. Προσπαθώ να κάνω μικρά βήματα, μικρά αλματάκια, για να φτάσω ψηλά. Το ονειρευόμουν να είμαι πρώτη. Το ήθελα, το σκεφτόμουνα.
Ερώτηση: Υπήρξε ποτέ κάποιος αθλητής που να θεωρείτε πρότυπο και να θέλετε να τον φτάσετε;
Γενικά είχα όλους τους αθλητές σαν πρότυπο. Μπορεί να σας φανεί λίγο υπεροπτικό, δεν είμαι καθόλου έτσι, αλλά πίστευα ότι μπορώ να είμαι σαν και αυτούς πάντα. Η πρώτη που με εντυπωσίασε και ήθελα να κάνω και εγώ αυτό που έκανε και εκείνη, το τόσο μεγάλο πράγμα, ήταν η Βούλα η Πατουλίδου. Τη γνωρίζετε; Η Βούλα Πατουλίδου ήταν το 1992 η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης στη σύγχρονη Ελλάδα που κέρδισε στα 100 μέτρα με εμπόδια.
Μάλιστα καθώς έτρεχε τα 100 μέτρα με εμπόδια ήταν να βγει δεύτερη και η πρώτη πολύ καλή, η Τζόουνς, έπεσε στο εμπόδιο και κέρδισε η Ελληνίδα. Κάποιοι είπαν ότι κέρδισε η Πατουλίδου, γιατί έχασε η πρώτη, γιατί έπεσε η πρώτη, η Τζόουνς. Όμως δεν είναι έτσι, γιατί μέσα στον αγώνα και μέσα στη ζωή υπάρχουν και τα εμπόδια. Εκεί ήταν πραγματικά εμπόδια, αλλά γενικά υπάρχουν και τα ‘’εμπόδια’’. Άρα το θέμα είναι να τα ξεπερνάμε και να βγαίνουμε μπροστά. Οπότε αυτή ήταν η πρώτη που ήθελα να μοιάσω. Και της το είπα μετά, όταν τη συνάντησα.
Ερώτηση: Πώς θεωρείτε ότι πρέπει γενικά να διαχειρίζεται την επιτυχία ή την αποτυχία ένας αθλητής;
Να στενοχωριέται για την αποτυχία, δεν κάνει κακό. Να σκέφτεται τι έκανε λάθος, να τρώει έτσι μια σφαλιάρα δυνατή και να σηκώνεται, για να γίνει πιο δυνατός. Αν όλα έρχονται πολύ εύκολα, δεν θα καταλάβει πράγματα για τον εαυτό του. Στους πρώτους δύο - τρεις αγώνες που πήγα κέρδιζα συνέχεια. Έγινα καλύτερη, όταν έχασα. Και έχασα τη μία φορά, έχασα δεύτερη συνεχόμενη και δεν ήξερα αν θα τα ξανακαταφέρω. Και μέσα από τις ήττες έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα τι πρέπει να προσέχω. Έμαθα ότι δεν είμαι η καλύτερη, ότι υπάρχουν και άλλοι καλοί και ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο, για να φτάσω αυτούς τους καλούς. Υπάρχουν κάποια παιδιά που έχουν ταλέντο σε διάφορα πράγματα. Εγώ πρακτικά είχα ταλέντο στον αθλητισμό. Ίσως έχω και αλλού, όπως και σεις μπορεί να έχετε και αλλού και όχι μόνο π.χ. στη δημοσιογραφία. Αν δεν ψάξεις, δεν θα το μάθεις.
Όσο για την επιτυχία, η πιο μεγάλη μου επιτυχία ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν δύσκολα διαχειρίσιμο, διότι όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν κάτι από μένα. Από μια απλή συνέντευξη, μέχρι το να βγω σε όλα τα περιοδικά, να βγω με ρούχα, χωρίς ρούχα, σε όλα τα κουτσομπολίστικα, στην τηλεόραση. Κι ένα παιδί, γιατί παιδί είσαι και είκοσι δύο χρονών, τα βλέπει στην τηλεόραση και σου λέει «ωχ θέλω να βγω και εγώ στην τηλεόραση», γιατί θέλουμε να γίνουμε διάσημοι. Εκεί πρέπει θεωρώ να μαζευτείς, να υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, όπως ο προπονητής, οι γονείς σου και να σε κρατήσουν να μην κάνεις πράγματα που δεν ανήκουν στον χαρακτήρα σου. Και να μην αναλωθείς σε όλους αυτούς και σε όλο τον κόσμο. Γιατί με το να βγαίνεις στην τηλεόραση αναλώνεσαι. Δέκα μέρες μετά τους αγώνες πήγα να φάω σουβλάκι στη γειτονιά μου. Δεν έτρωγα σουβλάκια, όλο νερόβραστο ρύζι, νερόβραστα λαχανικά, λίγο ψητό κρέας, ψητό ψάρι, έτσι ήταν η διατροφή μου. Και πήγα να το απολαύσω. Και έρχεται ένας μπαμπάς και μου λέει «καλά εσείς είσαστε πρότυπο και ήρθατε να φάτε σουβλάκια;» Δεν είναι ωραίο να είσαι δημόσιο πρόσωπο πολλές φορές. Όμως εσύ ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι είσαι διαφορετικός από αυτό που νομίζουν. Καλό είναι να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, κατ’ εμέ, και να εξωτερικεύεις και να προωθείς μόνο πράγματα που αξίζουν τον κόπο και σε εκφράζουν. Εγώ δεν σταματάω να λέω ότι ο αθλητισμός είναι κάτι καλό, είναι ζωή, είναι χαρά, είναι ευεξία, είναι υγεία. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Η ιδιωτική μου ζωή είναι για μένα και τους δικούς μου.
Ερώτηση: Ποια ήταν τα συναισθήματα που βιώσατε, όταν κατακτήσατε το πρώτο σας μετάλλιο;
Δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι έβλεπα τηλεόραση και χειροκροτούσα κάποιον άλλο. Και οι κινήσεις που έκανα, αφού τερμάτισα, ήταν αυτές που ποθούσα να κάνω, αυτές που είχα ονειρευτεί. Ζήτησα τη σημαία από τις κερκίδες, για να κάνω το γύρο. Λειτουργούσα ως άλλος.
Ερώτηση: Αυτό που λέτε είναι για το πρώτο μετάλλιο;
Είναι για το πρώτο μεγάλο μετάλλιο μέσα στην Ελλάδα που έχει μεγάλη διαφορά. Ήμουν έτσι παιδί - και τώρα το έχω αυτό, γιατί παιδί είμαι ακόμα. Ενώ έκανα επιτυχία, δεν το θεωρούσα επιτυχία, το θεωρούσα σαν μια καλή προπόνηση και τελείωνε. Ακόμα και τη νίκη στους Πανευρωπαϊκούς έτσι την αντιμετώπιζα, σαν μια καλή προπόνηση. Γιατί; Για να μην αγχώνομαι. Το μεγάλο άγχος θα πρέπει να το έχουμε, όταν προετοιμαζόμαστε. Όταν θα φθάσουμε να πάμε στον αγώνα ή στο διαγώνισμα, εκεί θα είναι το ‘’πάρτυ’’ μας. Εκεί θα απολαύσουμε όλη τη δουλειά που έχουμε κάνει. Εκεί θα δείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε. Κι αν δεν το καταφέρουμε, οι άνθρωποι που μας αγαπάνε ξέρουν ότι έχουμε δουλέψει και θα είναι εκεί μαζί μας, και στο καλό και στο κακό.
Ερώτηση: Πιστεύατε ποτέ πως κάποια μέρα θα κερδίζατε ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Το ονειρευόμουν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, το ονειρευόμουν όμως αρκετά χρόνια και την τελευταία χρονιά ήθελα να είμαι όλο και πιο κοντά. Η Ρωσίδα που κέρδισα δεν είχε χάσει ποτέ. Ήταν αήττητη και είναι ακόμα αήττητη μετά από εμένα, μια φορά έχει χάσει. Τρεις μέρες πριν συζητούσα με τον προπονητή μου και του έλεγα «μωρέ λες να κερδίσουμε; Ποια άλλη μπορεί να κάνει τόσο γρήγορα προπόνηση;». Μου λέει «Αθανασία, συγκεντρώσου. Δεν έχει χάσει ποτέ.» Και πάλι με τσίτωσε. Είναι να μη με τσιτώσεις δηλαδή. Δυσκολεύτηκα εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω αν έχετε δει την κούρσα, μπορώ να σας πω περιληπτικά. Tο αγώνισμα των 20.000 μέτρων και γενικά τα αγωνίσματα της αντοχής θέλουν υπομονή. Δεν πάμε να τρέξουμε σε έναν αγώνα, για να κάνουμε γρήγορο χρόνο σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά να κερδίσουμε τα υπόλοιπα κορίτσια. Άρα τι θέλει; Θέλει υπομονή. Ήμασταν σε ένα γκρουπ είκοσι – εικοσιπέντε κορίτσια για τα δεκατέσσερα πρώτα χιλιόμετρα και κρύβαμε την κούραση ή τη μη κούρασή μας η μία από την άλλη. Δηλαδή ήμουν λαχανιασμένη, αλλά δεν το έδειχνα, έκανα ότι χαμογέλαγα, όταν βρισκόμασταν στις στροφές, για να μη με καταλάβει η άλλη και πάρει τα πάνω της ότι «α! η Αθανασία είναι κουρασμένη, άρα εγώ είμαι η καλύτερη». Άρα υπάρχει τακτική: υπομονή. Στο 14ο – 15ο χιλιόμετρο είναι το δύσκολο σημείο της κούρσας και κάποιοι μένουν. Εκεί μείναμε 10 κορίτσια. Και στο 17ο χιλιόμετρο αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Μείναμε 5 κορίτσια, έτσι ώστε στο 19ο χιλιόμετρο ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε για το Ολυμπιακό στάδιο. Εκεί ήμασταν όλες κουρασμένες. Εκεί ήταν καθαρά θέμα μυαλού ποια θα κερδίσει. Και μένα με βοήθησε ο κόσμος. Δεν ήταν χειρότερες η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη. Ήμασταν το ίδιο. Μπορεί να ήταν και καλύτερες. Αλλά το μυαλό νίκησε.
Ερώτηση: Πώς διαχειριστήκατε το άγχος σας πριν από τον αγώνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;
Το βράδυ πριν τον αγώνα στο νοσοκομείο του Ολυμπιακού χωριού μου απαγόρευσαν να τρέξω, γιατί είχα ένα δόντι χαλασμένο και μου είχε κάνει μια φλεγμονή που σε συσχέτιση με την ένταση στον αγώνα και με τον ήλιο υπήρχε ο κίνδυνος να σπάσουν κάποια αγγεία. Έκανα εξαγωγή στο δόντι επί τόπου, για να μπορέσει το πύον που υπήρχε στη φλεγμονή να βγει και όλο το βράδυ έκλαιγα, γιατί δεν θα μπορούσα να τρέξω στον αγώνα, για τον οποίο προετοιμαζόμουν τόσα χρόνια. Και που γινόταν και στη χώρα μας φυσικά και ήταν και η πρώτη μου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπέγραψα ένα χαρτί και είπα ότι θα πάω με την ευθύνη μου. Δεν το ήξεραν ούτε οι γονείς μου ούτε ο προπονητής μου. Και το πέρασα μόνη μου. Γιατί είχαν έρθει και λεωφορεία με συμπατριώτες μου από την Πρέβεζα, για να με δούνε και με έπαιρναν τηλέφωνο και τους έλεγα ότι είμαι καλά. «Τι έχεις;» μου έλεγε η μαμά μου, «δεν σε ακούω καλά, κλαις». «Τι κλαίω, ρε μαμά» της λέω «συγκινημένη είμαι. Άσε με τώρα, θα τα πούμε μετά τον αγώνα». Προσπάθησα να κλείσω τα πάντα γύρω μου και να συγκεντρωθώ στον στόχο μου. Γενικά έχω κάποιους διακόπτες που κλείνω. Ακόμα και όταν με στενοχωρεί κάτι, το σκέπτομαι τι είναι και τον κλείνω τον διακόπτη, για να μη με στενοχωρεί άλλο και προχωράω παρακάτω. Αυτό προσπαθώ, γιατί λέω και άγχος να έχω, τι θα καταφέρω; Θα καταφέρω κάτι; Τίποτα. Tο μόνο που μπορεί να κάνει το άγχος είναι να με σταματήσει από αυτό που θέλω να κάνω. Να μου σταματήσει το μυαλό μου να δουλεύει, να σταματήσει το σώμα μου να δουλεύει, να αρχίσει να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά και να κουράζομαι. Δεν υπάρχει λόγος. Ένα δημιουργικό άγχος μικρό καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για ό,τι κάνουμε είναι πολύ καλό, για να μας κάνει να συγκεντρωνόμαστε και να δουλεύουμε. Την ώρα εκείνη δεν χρειάζεται να το έχουμε το άγχος.
Ερώτηση: Πώς νιώσατε τη στιγμή που τερματίσατε πρώτη; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Όπως είπα, νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη, όμως ήταν πολύ έντονες οι αγκαλιές και τα χαμόγελα του κόσμου. Πήρα ενέργεια μέσα από αυτούς. Γενικά μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο χαρούμενο, νομίζω ότι ήταν το πιο ωραίο συναίσθημα, το να βλέπω τόσο κόσμο μέσα στο γήπεδο χαρούμενο. Κι αυτό συνεχίστηκε. Ήταν πραγματικά ωραίο και μετά έβαζα και στοίχημα με τους συναθλητές μου για το αν θα κλάψω πάνω στο βάθρο την ώρα της απονομής. Τους λέω «εγώ; αποκλείεται να κλάψω. Γιατί να κλάψω; Αποκλείεται. Σας το λέω, σας το υπογράφω». Και ανεβαίνω πάνω στο βάθρο και έκλαιγα.
Ερώτηση: Ποια είναι η γενική σας εντύπωση από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στη χώρα μας;
Θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή διοργάνωση. Μακάρι να συνέχιζαν τα έργα αυτά να υπάρχουν και σήμερα, έτσι ώστε όλοι εσείς να μπορείτε να πηγαίνετε να τα επισκέπτεστε είτε να γυμνάζεστε σε αυτά.
Ερώτηση: Δώδεκα χρόνια μετά τη μεγάλη σας επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ποια είναι η σχέση σας με το βάδην;
Η σχέση μου με το βάδην… Γυμνάζομαι, κάνω προπόνηση, γυμνάζω κάποιους ενήλικες και κάνω προπόνηση μαζί τους. Ενώ εκείνοι τρέχουν, εγώ κάνω βάδην. Άρα το χρησιμοποιώ ακόμα. Πέρυσι ήθελα να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Εδώ και η αποτυχία που μου είπατε πριν. Έβαλα ένα στοίχημα ότι θα μπορέσω να πάω στους Ολυμπιακούς στο Ρίο. Προετοιμάστηκα…αλλά δεν τα κατάφερα! Συμβαίνουν αυτά!
Ερώτηση: Το πανελλήνιο ρεκόρ το είχατε σπάσει το 2002 στο Μόναχο;
Έχει σπάσει πολλές φορές. Το 2003 στο Παρίσι.
Ερώτηση: Και είχατε βγει πρώτη στο under 23;
To 2003 βγήκα 7η στις γυναίκες και 1η στο under 23.
Ερώτηση: Αυτό σπάει κάθε τόσο και λιγάκι και το κατεβάζουν το πανελλήνιο;
Το πανελλήνιο ρεκόρ – παρένθεση – το έχει αυτή στιγμή ένα κορίτσι που γυμναζόμασταν μαζί στην Πρέβεζα. Ήμασταν δύο μαζί. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να το πούμε και αυτό, εκτός από μένα που βγήκα πρώτη στο αγώνισμα του βάδην υπήρχε και η συμπατριώτισσά μου, η Αθηνά η Παπαγιάννη, που τερμάτισε 10η. Πολύ μεγάλη επιτυχία και το να βγεις 10ος στους Ολυμπιακούς. Όμως δεν ακούστηκε, γιατί δυστυχώς ακούγονται μόνο οι πρώτοι, οι δεύτεροι και οι τρίτοι. Ενώ, όπως σας είπα πριν, δουλεύουν και οι υπόλοιποι. Τώρα πώς θα διορθωθεί αυτό το λάθος δεν το ξέρουμε. Εσείς, οι δημοσιογράφοι οι μελλοντικοί, θα πρέπει να κοιτάζετε και τι γίνεται προς τα πίσω, γιατί θα πρέπει να δίνετε θάρρος και στους πιο πίσω να βελτιώνονται. Γιατί εγώ εκείνη την ώρα δεν είχα ανάγκη από προβολή, αλλά είχαν οι πιο πίσω.
Ερώτηση: Ποια συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Να ασχοληθούν. Να γυμνάζονται. Με τον αθλητισμό πρέπει να ασχολούνται μικροί – μεγάλοι. Και εσείς θα πρέπει να βάλετε και τους γονείς σας να γυμνάζονται. Θα τους πείτε ότι «κάνει καλό σε μας και κάνει καλό και σε σας και πρέπει να μας βλέπετε και να μας πηγαίνετε να αθλούμαστε είτε αυτό λέγεται περπάτημα την Κυριακή στο δάσος - κι αυτό άσκηση είναι - είτε αυτό λέγεται να είσαι σε μια ομάδα μπάσκετ ή βόλεϊ είτε ακόμα και το παιχνίδι στο προαύλιο. Δεν ξέρω αν τρέχετε στο προαύλιο, είναι κι αυτό άσκηση. Πρέπει να ασκούμαστε.
Ερώτηση: Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι αρετές που πρέπει να έχει ένας αθλητής;
Αρετές; Υπομονή, εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ατέλειωτη δουλειά και προσπάθεια, γιατί το ταλέντο δεν θα σε πάει ποτέ ψηλά. Ταλέντα υπάρχουν και σε παιδιά της ηλικίας σας. Μετά χρειάζεται δουλειά. Με τη δουλειά, δηλαδή την προσπάθεια, ακόμη και αυτός που δεν είναι προικισμένος με ταλέντο, μπορεί να ξεπεράσει κάποιον ταλαντούχο, ιδίως αν αυτός επαναπαύεται στο ταλέντο του και δεν δουλεύει.
Ερώτηση: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Λοιπόν, θα σας το πω, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Αλήθεια λέω τώρα. Αυτή τη στιγμή πηγαίνω σε μια δραματική σχολή. Αποφάσισα ότι πρέπει λίγο οι ορίζοντές μου να ανοίξουν, γιατί πολύ καλά ξέρω και τη γυμναστική και τον αθλητισμό, αλλά έχω μείνει πολύ πίσω σε άλλα πράγματα. Στη δραματική σχολή πάω, γιατί μαθαίνω πράγματα, ανοίγουν οι ορίζοντές μου. Πρέπει να είμαστε πολίτες του κόσμου, ενημερωμένοι για ό,τι γίνεται γύρω μας. Θέλω να αποκτήσω γνώσεις και να γίνω καλύτερη.
RSS Feed
